In 2023 schreef ik, tot nu toe:
- in de Filmkrant: een uitgebreid stuk over Philip Marlowe, de archetypische privédetective uit de boeken van Raymond Chandler die vervolmaakt werd op het witte doek. Naar aanleiding van Liam Neesons vertolking van de private dick in het recente Marlowe;
- in het meest recente nummer van literair tijdschrift nY: een essay over de dood in film, en de dood van mijn vader, getiteld Filmavond in het spookhuis;
- in De Groene Amsterdammer: een stuk over de Noorse film Sick of Myself

Ook zette ik op Medium een Engelse vertaling van mijn stuk over Blonde, de verfilming van Joyce Carol Oates' gelijknamige "fictieve biografie" over Marilyn Monroe.

En mijn agenda voor de komende weken ziet er zo uit:
- op donderdag 20 april geef ik een lezing over boze vrouwen in films tijdens Brainwash Night (Radion, Amsterdam);
- op zaterdag 22 april draag ik de twee Engelstalige gedichten voor die werden gepubliceerd in het boekje Fruits of Labor met werk van Ruth van Beek en Mariken Wessels, tijdens de finissage van de gelijknamige tentoonstelling in The Ravestijn Gallery (Amsterdam);
- op 26 april leid ik Jane Campions The Piano in, in de Schuur in Haarlem (i.s.m. de Filmkrant);
- en op 8 juni leid ik in Lab111 in Amsterdam cultfilm The Love Witch in, in het kader van het programma Witch Way Now?

Pose is genomineerd voor de Jan Hanlo Essayprijs!

Ook genomineerd zijn De straatwaarde van de ziel van Roel Bentz van den Berg, De gelabelde van Dilara Bilgiç, Liefdesverklaring aan de Nederlandse taal van Mira Feticu en Is dit alles? van Jan Postma. De uitreiking vindt plaats op 17 mei in De Balie in Amsterdam.

Lees meer over de prijs hier
Lees het persbericht hier

Half december 2022 kwam Pose uit, mijn essaybundel die de ondertitel 'Hoe we kijken en wie we spelen' draagt. Over films en vrouwen. Over popcultuur en de male gaze. Over hoe leuk het rollenspel kan zijn, voor ons allemaal en voor mij persoonlijk, maar ook over hoe complex het kan zijn om rollen aan te nemen. Over Alice in Wonderland, Susan Sontag, Aretha Franklin, Anita Ekberg, Dirty Dancing, Cindy Sherman, Carrie Bradshaw, Ophelia, Nick Cave, King Kong, Judy Garland, Lolita, Grace Jones, Blauwbaard - en nog veel meer. 

Naar aanleiding van Pose gaf ik in de afgelopen maanden een lezing in Eye, schreef ik een opiniestuk voor de Volkskrant, was ik te gast bij Nooit meer slapen, werd ik geïnterviewd door de VPRO Gids en voor de website van Brainwash, ging ik in gesprek met Hans Beerekamp voor de podcast van Het Ketelhuis (waar de VPRO Gids ook weer over schreef) en maakte ik een programma met SPUI25, waar ik een lezing hield en in gesprek ging met Iduna Paalman, Munganyende Hélène Christelle en Eva Hofman.

Dieuwertje Mertens van Het Parool vond dat ik in Pose "de juiste vragen" stel, Jann Ruyters van Trouw vond dat ik "schitter in bijzondere details". De Theaterkrant recenseerde Pose ook en heeft het over "essays met een gelaagde en veelduidige diepte". Alma Mathijsen noemt Pose op Mister Motley "een geweldig boek met essays over hoe we naar vrouwen kijken, hoe vrouwen verbeeld worden en welke rollen we aannemen. Ieder hoofdstuk raakte me op een andere manier. [-] In haar boek zien we constant haar verlangen om te schuren terug. Ze wil zo eerlijk mogelijk zijn, ze wil doorzien welke rollen we spelen, zelfs als we daar met z’n allen aan meedoen. En dat lukt haar fenomenaal". Joost de Vries noemde Pose "heel imposant" in de podcast Boeken FM en Jacqueline Blom noemt het gewoon "een heel goed boek" in Nooit meer slapen.

Ik maakte een top-25 van mijn favoriete films van 2022: zie hieronder. Op filmplatform Letterboxd rangschikte ik daarnaast alle films die ik in 2022 zag en die in dat jaar uitkwamen in de Nederlandse bioscopen of op streamingdiensten. Die lijst vind je hier

Ook schreef ik over het afgelopen filmjaar, voor de Filmkrant. Lees dat essay hier

1. Elvis (Baz Luhrmann)
2. The Souvenir Part II (Joanna Hogg)
3. White Noise (Noah Baumbach)
4. Turning Red (Domee Shi)
5. Un beau matin (Mia Hansen-Love)
6. Ambulance (Michael Bay)
7. Licorice Pizza (Paul Thomas Anderson)
8. Three Thousand Years of Longing (George Miller)
9. Top Gun: Maverick (Joseph Kosinski)
10. Nope (Jordan Peele)
11. Guillermo del Toro's Pinocchio (Guillermo del Toro & Mark Gustafson)
12. The Matrix Resurrections (Lana Wachowski)
13. L’événement (Audrey Diwan)
14. Bergman Island (Mia Hansen-Love)
15. Les olympiades (Jacques Audiard)
16. Decision to Leave (Park Chan-wook)
17. Memoria (Apichatpong Weerasethakul)
18. Drive My Car (Ryusuke Hamaguchi)
19. Crimes of the Future (David Cronenberg)
20. Bodies Bodies Bodies (Halina Reijn)
21. Avatar: The Way of Water (James Cameron)
22. She Said (Maria Schrader)
23. Nightmare Alley (Guillermo del Toro)
24. The Batman (Matt Reeves)
25. Three Minutes: A Lengthening (Bianca Stigter)

1. 

In de nieuwe Witte Raaf (gratis mee te nemen bij galeries en cafés) vind je een essay van mij waarin ik Girls naast Rebel without a Cause leg om iets te zeggen over ouders versus kinderen, en boomers versus millennials.

Ook maak ik sinds dit najaar deel uit van de redactie van de Filmkrant. Voor het decembernummer schreef ik over filmjaar 2022 en de rol die helden en slachtoffers daarin speelden. 

Voor De Groene Amsterdammer schreef ik over Luca Guadagnino's Bones and All.

2.

Deze week verschenen twee voorpublicaties uit mijn essaybundel Pose, in De Groene Amsterdammer (over het archetype van de "cool girl") en in de Filmkrant (een ode aan Hitchcocks Vertigo).

Pose – Over hoe we kijken en wie we spelen komt volgende week dinsdag uit, op 13 december. De presentatie vindt plaats in Athenaeum, maar Pose is ook nu al te reserveren. Op de website van Athenaeum is ook de inleiding van Pose te lezen.

Ik maakte ook een playlist voor Pose, met artiesten en liedjes die ik noem in het boek. Luister deze hier.

Op 29 november geef ik een inleiding bij een voorpremière van Luca Guadagnino's Bones and All in de vorm van een mini-lezing over het geliefden-op-de-vluchtthema in de filmgeschiedenis, in de Filmhallen in Amsterdam. Hier meer

Op 6 december ga ik in gesprek over hoe we kijken naar beroemde vrouwen na afloop van een vertoning van de documentaire Maria by Callas, in De Balie in Amsterdam. Hier meer

Op 13 december vindt de presentatie van mijn essaybundel Pose plaats, vanaf 18.00 in Athenaeum in Amsterdam. Hier meer

Op 20 december vindt er een avond plaats rond het themanummer 'Zinsbegoocheling' van De Gids, in samenwerking met Eye. Ik draag een ingekorte versie van mijn essay voor, bij een vertoning van de stomme korte film The Great Train Robbery. Hier meer

Ook in Eye, maar iets verder weg: mijn lezing over Vertigo en andere thema's uit Pose, op 11 januari 2023, voorafgaand aan een vertoning van Hitchcocks klassieker. Hier meer

Voor De Groene Amsterdammer schreef ik over Blonde, Andrew Dominiks mislukte verfilming van de gelijknamige roman van Joyce Carol Oates over het leven en de legende van Marilyn Monroe, en over hoe er verschillende manieren zijn om een beroemde vrouw tot object te maken. 

In mei 1957 werd Marilyn Monroe gefotografeerd door Richard Avedon. Vier uur lang danste de actrice rond in zijn New Yorkse studio, zong ze liedjes en flirtte ze met de camera. Later zou Avedon het zo verwoorden: ‘Ze deed Marilyn Monroe.’ Maar toen de avond voorbij was, en de wijn op, zat diezelfde Monroe in de hoek van de ruimte uitdrukkingsloos voor zich uit te staren, ‘als een kind’. Avedon sloop met zijn camera naar haar toe en drukte af. Het was die foto, het portret van een verloren kind, die wereldberoemd zou worden. Op die foto was te zien wat later, na haar dood in 1962, overduidelijk zou worden: dat er iets schuurde tussen het lachen en het lijden, tussen de persona en de vrouw erachter.

Lees hier het hele essay

Vanaf 13 december in de winkel: mijn essaybundel Pose – Over hoe we kijken en wie we spelen.

We leven, merkte Joan Didion al op, in onze verhalen. We maken de werkelijkheid kloppend – of aantrekkelijk, of smeuïg, of interessant – door die in te passen in narratieven. Maar als we het hebben over narratieven, hebben we het dan niet eigenlijk over clichés en stereotypen? Film, de kunstvorm die zo dicht tegen de werkelijkheid aan schuurt, geeft ons voorbeelden om naar te leven en rollen om te spelen. We spiegelen ons aan personages, dromen weg bij happy endings, laten ons overtuigen door het zwart-wit van goed en kwaad. Maar wat betekent het als de realiteit verstrikt raakt met verhalen? En wat betekent het voor een vrouw om zichzelf terug te zien in stereotiepe rollen – slachtoffer, godin of femme fatale?

Op intuïtieve en associatieve wijze onderzoekt Basje Boer in Pose – Over hoe we kijken en wie we spelen de vrouwenrollen die ons worden voorgeschoteld en de blik waarmee ze worden bekeken. Aan de hand van klassieke en populaire films, persona’s en personages en iconen uit de popcultuur, laat ze ons zien hoe aantrekkelijk het spel van kijken en bekeken worden is – en ook hoe gevaarlijk. Zouden we ons tegen de clichés moeten verzetten? Of is het rollenspel ons te dierbaar?

Het afgelopen halfjaar schreef ik over #metoo, over de erfenis van Sex and the City en het probleem van het vrouwelijke rolmodel, over het autofictie-tweeluik The Souvenir en The Souvenir: Part II van filmmaker Joanna Hogg en over Baz Luhrmanns Elvis.

Voor het 'Blauwen'-dossier van DIG schreef ik een essay over de kleur blauw in popcultuur en de verwachtingen van vrouwelijkheid, getiteld 'I will love you till the end of time'. Bij dat essay hoort deze playlist.

Ik schreef twee nieuwe korte verhalen. Voor het horrornummer van Tirade schreef ik 'Kleine variaties', en voor De Revisor schreef ik 'Rivercourt, 34 hoog, 1952'. Voor de gelegenheid dook De Revisor ook een oud verhaal van mij op, dat ooit in het tijdschrift verscheen. Dit lees je hier.

De Groene Amsterdammer, Das Mag en ik stelden de bundel Jeugd in opstand samen, een "dwarse leeslijst" van debuten en doorbraakromans waarin schrijvers zich afzetten tegen de generatie voor hen. In 24 essays van medewerkers van De Groene en andere auteurs schetst Jeugd in opstand een beeld van de vorm die dit verzet kan aannemen: een stille revolutie of vadermoord, binnenvetten of hard schoppen. Met essays over o.a. romans van Françoise Sagan, Arnon Grunberg, James Baldwin, Goethe, Bret Easton Ellis, Gerard Reve, Natasha Brown en  Tobi Lakmaker.

Ik schreef zowel de inleiding als een essay over Edna O'Briens The Country Girls.

Lees hier meer over Jeugd in opstand

Lees hier een ingekorte versie van mijn inleiding bij Jeugd in opstand in De Groene Amsterdammer

Ik ben geboren in 1980, wat betekent dat ik afwisselend wel en niet tot de millennials word gerekend; dat ik soms zelfs bij Generatie X word ingedeeld, terwijl dat de generatie is waar ik ooit tegenop keek, toen ik een scholier was en zij hun entree maakten op de arbeidsmarkt, inspraak kregen in de samenleving. Generaties veranderen van betekenis, of ze verdwijnen compleet. Soms ben ik een ‘old millennial’ en soms een ‘xenial’ – ik ben precies niks. ‘Boomer’ verandert as we speak in een scheldwoord dat niets te maken heeft met leeftijd en alles met conservatisme. Wie heeft het nog over de confettigeneratie? Over de patatgeneratie?