In de afgelopen maanden schreef ik over de machtsspelletjes die mannen en vrouwen spelen in Babygirl en andere films. Ik schreef over de rollen van Nicole Kidman en de al dan niet bevrijdende seksuele fantasieën in Belle de Jour. Ik recenseerde The Last Showgirl en schreef over Pamela Andersons verhouding tot haar uiterlijk (en mijn verhouding tot Pamela Anderson). Ik schreef over de tentoonstelling American Photography en Mike Leighs nieuwste film Hard Truths. 

Over American Photography voor De Groene Amsterdammer: https://www.groene.nl/artikel/kader-om-de-wereld

Over het kat-en-muisspel in Babygirl voor de Filmkrant: https://filmkrant.nl/artikel/het-kat-en-muisspel-in-babygirl/

Over Nicole Kidman voor de Volkskrant: https://www.volkskrant.nl/films/zelden-gaf-nicole-kidman-zich-zo-onverbiddelijk-bloot-als-in-babygirl~b04da6c4/

Over Belle de Jour voor de Volkskrant: https://www.volkskrant.nl/films/zijn-de-onderdanige-seksuele-fantasieen-in-belle-de-jour-1967-nu-wel-of-niet-bevrijdend~bce09740/

Over Pamela Anderson voor de Volkskrant: https://www.volkskrant.nl/films/wij-vrouwen-zijn-net-als-pamela-anderson-allemaal-showgirls-of-we-het-nu-willen-of-niet~b870752ed/

Over The Last Showgirl voor de Filmkrant: https://filmkrant.nl/recensies/the-last-showgirl/

 Over Hard Truths voor De Groene Amsterdammer: https://www.groene.nl/artikel/het-hoogste-goed-2025-03-05

Naar aanleiding van Liggend naakt – Een essay over verkleden, dat begin september verscheen bij Nijgh & Van Ditmar, was ik te horen in Een uur cultuur op NPO 1 en in De voorproevers op de VRT. Er werd uit het boek voorgepubliceerd in De Groene Amsterdammer, het weekendblad van De Standaard en in Zout Magazine. Ook waren de eerste pagina’s te lezen op de website van Athenaeum. Naar aanleiding van mijn boek schreef ik dit stuk voor de modespecial van het Financieel Dagblad.

Naar aanleiding van mijn boek organiseerde ik een literair programma in Lab111, in samenwerking met SLAA, getiteld Veelkoppig vrouw. Op dezelfde locatie programmeerde ik het filmprogramma Girls of Plenty, dat vijftien films en verschillende inleidingen omvatte. Over dit programma sprak ik in de podcast Celebrating Cinema en schreef ik dit essay voor de Filmkrant.

Liggend naakt werd besproken in Trouw, Het Parool, De Limburger en De Standaard. Trouw noemde het ‘slim’, Het Parool had het over ‘prikkelend’, De Limburger vond het ‘fascinerend’ en gaf het vier sterren. Humo zette het op nummer 7 in hun lijst met tien beste boeken van het moment.

- - - - - - - - -

‘Slimme observaties over wat vrouwen dragen en waarom’
‘Boer laat vaak knap dingen in het midden zonder dat het vaag wordt’
Robin Goudsmit, Trouw

‘In vlot geschreven overpeinzingen neemt Boer de lezer mee door de geschiedenis van de kunst en mode en lardeert deze met voorbeelden uit de popcultuur’
‘In haar prikkelende essay stelt Boer de juiste vragen, die de lezer uitnodigen om de beelden die we achteloos consumeren kritisch te onderzoeken’
Dieuwertje Mertens, Het Parool

* * * *
‘Fascinerend, niet weg te leggen boek over hoe we kijken en ons gedragen en waarom’
‘Je zult er weinig tegenkomen die zo breed en tegelijk diepgaand kunnen schrijven over allerlei aspecten van onze cultuur’
‘Liggend naakt is een groots opgezet essay over vrouw, vrouwbeeld en vrouwenlichaam in de cultuur en de geschiedenis’
Koen Eykhout, De Limburger

‘Soepel gidst [Basje Boer] de lezer langs beperkende korsetten [-] en hoepelrokken’
‘Geeft [-] een boeiende inkijk in haar eigen denk- en werkproces’
Jozefien Van Beek, De Standaard

‘Basje Boer gaat verder op het fijne elan waarmee ze twee jaar geleden over vrouwelijke filmpersonages schreef in Pose – Over hoe we kijken en wie we spelen’
‘Humo’s Excellente Tien: De beste tien boeken van het moment’ (#7), Humo

In de afgelopen maanden schreef ik over films, fotografie, muziek, boeken. Ik schreef over tijd en sterfelijkheid, en over herhaling. Ik schreef over sekssymbolen en de betekenis van naakt, over de verbeelding van sekswerk en seksualiteit in coming-of-agefilms. Ik schreef over de vrouwen van Susan Seidelman, de memoires van Leslie Jamison, het nieuwe album van Taylor Swift, de autofictie van Carrie Bradshaw. Ik schreef over het moordmysterie, en wat daar zo aantrekkelijk aan is. Ik schreef over de Coen-broers. 

Het essay waar ik het meest trots op ben, is het stuk dat ik schreef voor De Groene Amsterdammer naar aanleiding van de film La chimera, maar dat ook gaat over de mummieportretten die te zien waren in het Allard Pierson Museum, The Birthday Party, grotkunst en doodsdrift.

In het verlengde van dat stuk liggen een ouder essay, dat ik recent insprak voor de podcast Sprekende letteren van literair tijdschrift De Gids, het stuk dat ik voor De Groene schreef over de tentoonstelling Stop Motion in het Rijksmuseum en een kort essay naar aanleiding van een foto uit de collectie van Marlene Dumas. 

Voor de Filmkrant schreef ik een essay naar aanleiding van de Oscars, in de podcast van filmtijdschrift Schokkend nieuws besprak ik de beste horror-, cult-, animatie- en fantasyfilms van 2023 en voor de Volkskrant schreef ik een groot stuk over nieuwe en oude films en series waarin een moord wordt opgelost. 

Ik recenseerde Deborah Levy's Augustusblauw  en Leslie Jamisons Splinters voor De Standaard. Voor De Groene schreef ik over Taylor Swifts The Tortured Poets Department en voor De Standaard over de dertien Taylor Swift-essays uit de bundel T.S. 

Ik maakte drie afleveringen van de podcastreeks die Holland Festival maakte in samenwerking met De Groene. Hiervoor ging ik met Dana Linsen in gesprek over de film Limite, met Joke de Wolf over het werk van Marina Abramovic en met Georgina Verbaan over haar hoofdrol in de theatervoorstelling The Second Woman. Over die voorstelling, en over het werk van filmmaker John Cassavetes, schreef ik dit stuk voor De Groene. 

Voor de Volkskrant schreef ik over seksualiteit in coming-of-agefilms naar aanleiding van How to Have Sex. In de podcast Culturele Bagage sprak ik over dit onderwerp, en ook over de stand-upshow Get on Your Knees van Jacqueline Novak.

Voor De Groene schreef ik over rapper Megan Thee Stallion en over het laatste album van de veel te jong overleden Sophie. Voor de Filmkrant schreef ik over de vrouwelijke personages van filmmaker Susan Seidelman en voor ILFU over de "autofictie" die centraal staat in serie Sex and the City.

Ik droeg bij aan twee specials over het oeuvre van de gebroeders Coen: voor de Filmkrant schreef ik over Blood Simple en voor de Volkskrant over de rol die het noodlot speelt in onder meer A Serious Man en No Country for Old Men.

En ik schreef over Anora. Voor De Groene focuste ik op de rol die de Amerikaanse Droom speelt in deze en andere films van Sean Baker en voor de Volkskrant schreef ik over deze en andere films waarin de erotische dans een belangrijke rol speelt.

Er komt een nieuw boek aan! Deze zomer verschijnt Liggend naakt - Een essay over verkleden bij Nijgh & Van Ditmar. Uit de aanbiedingsfolder:

Een vrouw wordt niet geboren, ze wordt gemaakt. Maar als dat zo is, wat valt er dan te zeggen over hoe ze in elkaar wordt ge­zet? In Liggend naakt, een essay in vijf delen, onderzoekt Bas­je Boer onze aannames over vrouwelijkheid aan de hand van kle­ding en symbolen die we vinden horen bij de vrouw. Dat onderzoek, waarin het soms schuurt en botst, leidt van de modegeschiedenis via Assepoester naar Taylor Swift en Mae West. Het meandert, stelt vragen, maar trekt, uiteindelijk, ook conclusies over de tijd en cul­tuur waarin we leven, en welke rol gender daarin heeft.

Lees meer over Liggend naakt op de website van Nijgh & Van Ditmar
Of reserveer alvast een exemplaar op de website van Athenaeum

Nu op YouTube: het video-essay dat ik afgelopen jaar samen met Menno Kooistra maakte. Hitchcock's Gaze: What It Means to Be Looked at gaat over de male gaze in de films van Alfred Hitchcock, over de verheerlijking van vrouwelijke passiviteit, over Marilyn Monroe, Gone Girl en Ophelia. Gebaseerd op de ideeën uit mijn essaybundel Pose. 

Bekijk het video-essay hier

Van alle films die in 2023 uitkwamen in de Nederlandse filmtheaters bevielen deze tien me het best:

1. Asteroid City | Wes Anderson
2. The Eternal Daughter | Joanna Hogg
3. Knock at the Cabin | M. Night Shyamalan
4. Roter Himmel | Christian Petzold
5. The Killer | David Fincher
6. Anatomy of a Fall | Justine Triet
7. Fallen Leaves | Aki Kaurismäki
8. Saint Omer | Alice Diop
9. Return to Seoul | Davy Chou
10. Godland | Hlynur Pálmason

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ook erg goed (in min of meer willekeurige volgorde):

• Sick of Myself | Kristoffer Borgli
• Kokomo City | D. Smith
• Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves | John Francis Daley & Jonathan Goldstein
• Barbie | Greta Gerwig
• Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One | Christopher McQuarrie
• The Fabelmans | Steven Spielberg
• May December | Trodd Haynes
• Oppenheimer | Christopher Nolan

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geen Nederlandse release, wel het noemen waard:

• Showing Up | Kelly Reichardt
• You Hurt My Feelings | Nicole Holofcener

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Hier vind je ook nog wat uitleg bij mijn top-vijf, op de website van de Filmkrant
Hier vind je nog enkele andere jaarlijstjes, zoals mijn favoriete boeken van het afgelopen jaar

In opdracht van De Balie schreef ik een essay over Marguerite Duras, dat ik voorlas tijdens een avond over de heruitgave van Duras' De minnaar. Het optreden is hier terug te kijken. Hieronder plaats ik de tekst in zijn geheel.

Ook schreef ik over De minnaar, voor De Standaard. Ook deze recensie is hieronder te lezen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Over negatieve ruimte

In Hiroshima mon amour is er een zij en een hij. Zij is Europees, hij is Aziatisch. Haar huid is wit, de zijne donker. Zij is een vrouw, hij is een man. Hun lichamen steken tegen elkaar af. Tegelijkertijd vormen ze een geheel.

Marguerite Duras was schrijver en filmmaker. Ze schreef films, zoals Hiroshima mon amour, een scenario dat in 1959 werd verfilmd door Alain Resnais, en ze regisseerde films. Korte films, speelfilms, altijd vernieuwend, experimemteel, interessant.

Marguerite Duras was schrijver en filmmaker. Ze was van het woord en van het beeld. Ze liet de woorden en de beelden tegen elkaar afsteken, zoals in de eerste minuten van Hiroshima mon amour. Ze liet beelden tegen elkaar afsteken. Ze liet thema’s met elkaar contrasteren.
    In Hiroshima mon amour steekt liefde af tegen vernietiging, staan twee mensen afgetekend tegen de wereld. Er is de herinnering, die onbetrouwbaar is, vloeibaar, en er is de wereldgeschiedenis die wordt vastgelegd. Er is een nieuwe affaire en er is een oud trauma. Ze steken tegen elkaar af maar spreken elkaar niet tegen. Ze vormen een geheel.

Het woord en het beeld. Ook De minnaar opent met een beeld opgetrokken uit woorden. De verteller wordt benaderd door een man, die zegt dat hij haar al heel lang kent. Iedereen vond haar zo mooi toen ze jong was, zegt hij, maar hij vindt haar nu mooier. ‘Liever dan het gezicht dat u als jonge vrouw had,’ vertelt hij haar, ‘zie ik uw gezicht nu, verwoest.’
    Verderop stelt de verteller, die soms “ik” is, en soms “zij”, dat haar gezicht al oud, verwoest was toen het nog jong was. Het was jong en oud tegelijk, haar ogen liepen vooruit op de tijd. De tegenstellingen overlappen elkaar en vormen één beeld.
    Duras vertelt over verwoesting – de atoombom in Hiroshima mon amour, het gezicht in De minnaar, allesvernietigende oorlog en zelfdestructie. Maar terwijl ze vertelt over verwoesting creëert ze.

In de korte film Les mains négatives uit 1978 trekt Parijs voorbij terwijl een auto de stad doorkruist. De stad beweegt, de nacht wordt dag. Wij bewegen, en toch lijken we stil te staan. Het veranderen van het uitzicht is een constante.
    Over de beelden ligt een voice-over – een techniek waarbij woorden afsteken tegen beelden, en dus een die Duras veel gebruikt, vaak ingesproken door haarzelf. In Les main négatives leest Duras een tekst voor, een gedicht, over prehistorische handafdrukken in Europese grotten. De afdrukken van handen, de negatieve handen, zijn een schreeuw, vertelt ze, maar een schreeuw kan ook een liefdesverklaring zijn. Wij bewegen, de handen staan stil. We zien de stad, maar we horen de leegte die ooit was.

Er is een zij en een hij. Oost en west. De stad, de eeuwigheid. Een affaire, de wereld. Marguerite Duras brengt alles terug tot elementen. Met die elementen schuift ze. Ze legt ze aan elkaar. Ze zoekt tegenstellingen, verbanden. Ze steekt ze tegen elkaar af, ze zoekt een geheel. Ze herhaalt, herhaalt, herhaalt.

In Baxter, Véra Baxter, een speelfilm uit 1977, is de hoofdpersoon niet meer dan een naam, een vrouw opgetrokken uit verhalen. Er is een huis, dat zelfs leeg lijkt als Véra Baxter er doorheen beweegt. Er is een relatie, die gestalte krijgt in een telefoongesprek. Dit zijn de elementen: een naam, een huis, een relatie. Langzaan wordt het huis gevuld met taal.
    Véra Baxter wordt tweemaal bezocht, door twee verschillende vrouwen. Uit de gesprekken die ze voeren komt een beeld tevoorschijn van de relatie tussen Véra Baxter en haar man. De relatie bestaat nog en hij is voorbij. Het huis wordt nog bewoond en toch is het leeg, zoals het gezicht uit De minnaar oud en jong tegelijk is, zoals de ogen vooruitlopen op de tijd.

In India Song, uit 1975, dwalen rijke mensen door een villa in de tropen. Net als in Baxter, Véra Baxter zijn het niet de beelden die het verhaal vertellen. In beeld zien we een prachtige vrouw, jonge mannen in smoking. Ze dansen, ze vervelen zich. Ze worden weerkaatst in een muurvullende spiegel, alsof ze tot geesten zijn verworden terwijl ze nog leven. Via de voice-over horen we gesprekken die vertellen over de affaires van de vrouw. We horen de tango’s binnen en een aanhoudend geschreeuw buiten – een liefdesverklaring.
    Ook in Baxter, Véra Baxter horen we muziek, eentonige muziek, een constante. We zien beelden van bomen, van de zee. Ook dit zijn constanten. De muziek herhaalt zich. Herhaalt zich, herhaalt zich, herhaalt zich. Ook in de herhaling zit stilstand. Ook in de leegte is iets te vinden. En andersom klopt het ook: overal is leegte.

In Hiroshima mon amour zegt de Zij tegen de Hij: ‘Ik herinner me je. Wie ben je?’ Ze zegt: ‘Je verwoest me. Je bent zo goed voor me.’ We zien een zwarte plek tegen een steen. Het is een van de afdrukken die te vinden zijn in Hiroshima, afdrukken van ontzielde lichamen. Een allesvernietigende flits doodde en legde vast. In Hiroshima mon amour blijft Hij maar herhalen dat Zij niets weet over Hiroshima. Je vergist je, zegt Zij. Ze herinnert zich Hiroshima in schaduwen en steen.
    Marguerite Duras schuift met de elementen. Ze legt ze aan elkaar, zoekt tegenstellingen en verbanden. Er is de afdruk van een lichaam en er zijn de afdrukken van handen. Negatieve lichamen, negatieve handen. Dáár wil ze het over hebben – over negatieve ruimte, over de tegenstelling die een geheel vormt. Ze wil het hebben over de leegte. En precies daarmee vult ze die.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Over De minnaar

Een “beeld” noemt de verteller het. Een meisje van “vijftienenhalf”, een kind nog, steekt de rivier Mekong over met een veerpont, van het pensionaat waar ze woont naar het lyceum waar ze naar school gaat. Het zijn de vroege jaren dertig. Met haar moeder en haar twee broers woont dit meisje in de Franse kolonie Indochina. Het beeld, schrijft de verteller, duurt zo lang als de overtocht over de rivier. Ze beschrijft haar vijftienenhalve zelf van een afstand, alsof ze naar een foto kijkt. Het kind is iel. Ze draagt een herenhoed en schoenen van goudlamé, een riem om haar katoenen jurk. Haar eigenzinnige kledingkeuze wordt opgemerkt. Ze wordt benaderd door een Chinese miljonairszoon, die meer dan twee keer zo oud is als zij. Het meisje bekijkt zichzelf door zijn ogen en decennia later, als ze in haar getuigenis de ik-vorm afwisselt met derde persoon enkelvoud, doet ze dat nog steeds.

De minnaar van Marguerite Duras, dat voor het eerst werd gepubliceerd in 1984, is fictief en autobiografisch. Het is een verhaal dat de schrijver al vele malen eerder had verteld en een dat ze altijd had verzwegen. Later zou ze de gebeurtenissen uit De minnaar tegenspreken, maar dat maakt ze niet per se onwaar. Duras groeide inderdaad op in Indochina, in een in armoede vervallen gezin. Ze had inderdaad een kwetsbaar broertje, een dominante oudere broer en een falende moeder. Ze had een oudere minnaar, die van Chinese afkomst was. Wat was het dat zich afspeelde tussen het kind en de man? Was het liefde of was het lust? Was het sekswerk of was het misbruik? Was het het kind dat profiteerde, of was het de man?

In De minnaar is het de man die het kind benadert. Hij biedt haar een sigaret aan, vraagt waar ze vandaan komt, merkt op dat ze mooi is. Hij nodigt haar uit in zijn auto, een zwarte Morris-Léon Bollée bestuurd door een chauffeur, en zij stapt in. De schrijver geeft het kind een mate van controle. ‘Ik ben al op de hoogte,’ laat ze het meisje denken. ‘Ik weet dingen.’ Het meisje werd niet gekozen, ze koos zélf. Duras schrijft: ‘Zij voelde zich tot hem aangetrokken, het hing alleen van haar af.’ Maar is dat wel zo? Het meisje wordt al langer door mannen bekeken, al járen. Het verklaart de vilten hoed en hoge hakken: ze geven haar zeggenschap over wat de mannen zien als ze haar bekijken. Is dat een keuze? Of is het noodzaak? Dit is wat meisjes doen als ze merken dat er naar ze gekeken wordt: ze proberen controle te krijgen over de blik. Wat kunnen ze anders?

Een plot heeft De minnaar nauwelijks, dat is niet wat Duras interesseert. In plaats daarvan trekt ze een ruimte op, waarin ze eindeloos rondjes loopt. In deze ruimte bestaan geen tegenstellingen. Hier is pijn is hetzelfde als genot. Hier ben je juist eenzaam als je samen bent en heb je je moeder net zozeer lief als dat je haar haat, is zij een “kreng” en een “lieveling”. Een gezicht kan tegelijkertijd jong en oud zijn, mooi en verwoest, want ook tijd is afwezig in de ruimte van De minnaar. Verleden en tegenwoordige tijd wisselen elkaar af. Gebeurtenissen lopen door elkaar heen en herhalen zich. In de tropen bestaan geen jaargetijden. De seizoenen verstrijken niet, alles staat stil. ‘Heel vroeg in mijn leven,’ luidt de beroemde zin uit De minnaar, ‘was het te laat.’

Het meisje is net een tiener als ze verklaart schrijver te willen worden. Het is haar manier om weg te komen uit het verstikkende gezin, zoals ook haar minnaar een weg naarbuiten is, een weg richting autonomie. Haar overtocht over de Mekong, het “beeld” waar De minnaar mee opent, is dan ook een symbolische – een rite de passage die het einde van de jeugd markeert. Maar zoals de veerpont niet écht ergens naartoe gaat, maar simpelweg heen en weer, zo kan de verteller niet écht aan haar jeugd ontsnappen. Duras vertrok uit Indochina en bouwde een leven op in Frankrijk. Het schrijven stelde haar in staat om haar jeugd te bekijken van een afstand, en zichzelf alsof ze een naar een foto keek. Ze herschiep het verleden, maakte van zichzelf een verteller, die dan weer “ik” was en dan weer “zij”. En toch bleef ze maar terugkeren naar die jeugd. Terug naar het gezin, naar de minnaar, naar de tropen. Terug naar de kolonie waar de Fransen zich superieur wanen en zich tegelijkertijd begraven in schaamte. Steeds weer trok Duras die ruimte op, om er eindeloos rondjes in te lopen. Het is deze obsessie, de koortsachtige noodzaak die Duras gevoeld moet hebben, die De minnaar tot een meesterwerk maakt.

De minnaar, Marguerite Duras
Vertaald door Kiki Coumans | Met een voorwoord door Connie Palmen
Uitgeverij De Geus | Salamander Klassieker

Voor De Groene Amsterdammer schreef ik een groot stuk over Sofia Coppola: over haar films, haar leven; over de sad girls die haar films bevolken en wier passiviteit al dan niet door haar verheerlijkt wordt. Met speciale aandacht voor Coppola's recente "coffee table book" Archive (uitgebracht door Mack Books) en haar nieuwste film Priscilla, waarover ik ook een recensie schreef voor de Filmkrant.

Is er iets meisjesachtiger dan roze gelakte teennagels? Is er iets meisjesachtiger dan een slaapkamer vol met knuffels, kaarsen, flesjes parfum? Landerig hangen meisjes op bed, haar draaiend om hun vingers, plukkend aan elkaar. In schoolschriften vormen krulletters jongensnamen, worden potloodportretten omlijst met hartjes. Is er iets esthetischer dan meisjesverdriet? Achter een raam verschijnt een hartvormig gezichtje. De lichten van buiten geven haar sproetjes, een schaduw versluiert haar gezicht. Of we zien haar in bad, eenzaam en passief. De wereld beweegt en zij staat stil. Dit is het beloofde meisjesland van Sofia Coppola, de filmmaker die meisjes laat rondlopen in poppenhuizen. In werelden opgetrokken uit pasteltinten bekijken meisjes met porseleinen gezichten zichzelf in de spiegel, houden ze hun hoofd scheef als ze een selfie maken. Ze vervelen zich op hun tienerkamer of verlangen naar de levens van celebrity’s. Ze verdwalen in de weelde van Los Angeles of tussen de lichtreclames van Tokio.

In Marie Antoinette (2006) laat Sofia Coppola de beroemdste vrouwelijke monarch van het Westen dwalen door de gangen van Versailles, als het kind dat ze eigenlijk was. In The Bling Ring (2013) zijn het Amerikaanse tieners die zich laten verleiden door roem en rijkdom, in het Hollywood van de jaren nul. Lost in Translation (2003) en Somewhere (2010) spelen zich af in hotels, respectievelijk Park Hyatt in Tokio en Chateau Marmont aan Sunset Bouvelard, terwijl The Beguiled (2017) zich afspeelt tijdens de Burgeroorlog, op een kostschool in het Amerikaanse Zuiden. On the Rocks (2020) gaat, net als Somewhere, over een vader-dochterrelatie, en Lick the Star (1998), de korte film waarmee Coppola debuteerde, over giftige meisjesvriendschappen op een middelbare school.

In The Virgin Suicides (1999), Coppola’s verfilming van Jeffrey Eugenides’ roman, zetten de zusjes Lisbon zich af tegen hun streng religieuze ouders, in de Amerikaanse suburbs van de vroege jaren zeventig. Wanneer de meisjes worden opgesloten in huis, en hun buurjongens met verrekijkers toekijken hoe ze wegkwijnen achter de ramen, verandert het huis met white picket fence daadwerkelijk in een levensgroot poppenhuis, en de levenslust van de zusjes in een groot meisjesverdriet. De meisjes van Coppola verlangen, verdwalen en verwelken als bloemen. Aan haar leger van sad girls voegt ze met Priscilla nog een meisje toe – de tienerbruid van de beroemdste heartthrob ter wereld.

Lees hier mijn essay over Sofia Coppola en haar beloofde meisjesland in De Groene

Lees hier mijn recensie van Priscilla in de Filmkrant

De veelvormige teksten die Uitgeverij HetMoet de afgelopen jaren publiceerde op hun website onder de noemer "Mammoetjes" zijn nu verzameld in de bundel Vreselijk verlangen. Ook ik schreef een Mammoetje, getiteld Muffins, dat ik voor de gelegenheid licht herschreef. 

Verder: voor de Filmkrant schreef ik over Unlikeable Female Characters, een niet erg geslaagd essayboek over stereotiepe vrouwenrollen, en wat er interessant, plezierig en belangrijk is aan onsympathieke vrouwelijke personages.

Voor De Balie schreef ik een tekst over de films van Marguerite Duras. Dit verhaal is hier terug te kijken, net als het gesprek dat Connie Palmen en Oek de Jong voerden met Ianthe Mosselman over de nieuwe vertaling van Duras' De minnaar. 

Over dat boek schreef ik zelf ook, in mijn eerste boekrecensie voor De Standaard.

Dit jaar kwam The Oldest Thing uit, het nieuwe boek van kunstenaar Ruth van Beek, uitgegeven door Van Zoetendaal. In het boek zijn zeven van mijn Engelstalige gedichten opgenomen, waaronder het gedicht dat het boek zijn titel gaf: The Oldest Thing. 

Lees meer over The Oldest Thing op de website van Van Zoetendaal

The Oldest Thing werd dit najaar genomineerd voor de Paris Photo-Aperture PhotoBook Awards

Jan Postma schreef over The Oldest Thing voor De Groene Amsterdammer